Milly over dochter Gwynn met anorexia Milly over dochter Gwynn met anorexia

“Gwynn was altijd al redelijk introvert, maar wel heel sociaal betrokken. Ze trekt het zich echt aan als andere mensen verdriet hebben en betrekt het heel erg op zichzelf. Ook is ze ontzettend creatief, ze kan heel mooi schilderen en tekenen, maar het moet wel altijd perfect. Ik denk dan wel eens: ‘doe eens gek.’ Maar dat gaat niet. Het moet perfect zijn, en dat is met alles zo.

Eind 2019 merkte ik dat mijn dochter zich nog meer terugtrok dan normaal. Ze was somber en gaf ook aan dat ze het moeilijk had. Toen zijn we via de huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Al snel leek ze vrolijker en maakte ze meer contact. Dus ik dacht dat het effect had. Totdat ik in februari tijdens de wintersport in het ziekenhuis belandde. Dat was ook voor haar een spannende tijd. Daarna gebeurde er nog meer heftige dingen, zoals het overlijden van mijn schoonvader. Ik dacht in die periode al dat ze wat afviel. Maar ze voelde zich goed en was lekker aan het sporten, dus ik dacht dat het goed ging.

Daarna volgde de zomervakantie met het gezin in Oostenrijk. Ik begon iets te vermoeden, want ze at zo weinig en bleef maar afvallen. We zijn echte berglopers en ze liep al die bergen op terwijl ze bijna niets at. Ik zag dat ze witter en slapper werd. Ook kreeg ze duizelingen, werd ze weer somber en trok ze zich terug. Elke keer nadat we hadden gegeten, had ze buikpijn en moest ze naar de wc. Nu zie ik de signalen, maar toen dacht ik gewoon dat het niet zo goed met haar ging.”

“Op de terugweg naar huis heb ik de huisarts gebeld en gezegd dat ik zo snel mogelijk met Gwynn langs wilde komen. De huisarts zag ook dat het niet goed met haar ging, maar wist niet goed wat hij ermee moest. Hij gaf aan dat mijn dochter moest gaan eten, maar dat ging ze natuurlijk niet doen. Op een gegeven moment zag ik haar nog magerder worden en steeds minder eten. Toen ben ik teruggegaan naar de huisarts en heb ik gezegd dat het zo niet langer gaat. Hij verwees ons naar de eetpoli in het ziekenhuis.

Vanaf het moment dat we bij de eetpoli kwamen, ging het eigenlijk alleen maar slechter. Toen daar bevestigd werd dat ze een eetstoornis had, leek het alsof opeens alle remmen bij haar los gingen. Tegelijkertijd hebben we onze dochter aangemeld bij een specialistische GGZ-instelling voor jongeren. Bij de intake bleek al dat ze een ernstige vorm van anorexia had en eigenlijk moest worden opgenomen. Op 11 januari was ze eindelijk aan de beurt. Die dag weet ik nog goed. Ze stond daar met drie jassen aan en haar koffertje in haar hand... en dan moet je haar wegbrengen. Als ik er nu aan terugdenk, lijkt het wel een film. Mijn jongste dochter was toen twaalf jaar en mocht niet mee. Ze zegt dat ze dit moment nog steeds voor zich ziet. Inmiddels heeft onze jongste dochter nu ook hulp om hiermee om te gaan.

We dachten dat Gwynn daar een maand of vier moest blijven. Maar binnen twee dagen gaf ze al aan weg te willen. Het maakte haar niet uit wat ze moest eten, als ze maar naar huis mocht. Ze miste ons, ze miste haar huis, haar kamer en haar poezen. Zo heeft ze zich eigenlijk binnen vijf weken naar buiten gegeten. We spraken af met de behandelaars dat als ze naar huis ging, ze wel dagbehandeling zou krijgen. Terug thuis had ze dus inmiddels hulp via dagbehandeling, individuele behandeling en systeemtherapie.”

“In augustus 2021 is ze gestopt met de dagbehandeling. Sinds september is ze ook weer gestart met een nieuwe opleiding. En nu zet ze soms stappen vooruit en soms een paar stappen terug. Toch blijft het nog een strijd. Niet eten is voor haar echt een manier om met spannende dingen om te gaan. Dus als ze een tentamen heeft waar ze voor moet blokken, stopt ze met eten. Andere mensen hebben een ander mechanisme om hiermee om te gaan.

Laatst had ze weer een terugval. Ze had een examen voor de boeg en een persoonlijkheidsonderzoek gehad waaruit bleek dat ze ook autisme heeft. Ze begon direct weer met afvallen. Ik had direct de neiging om iets te zeggen over een eetlijst. Maar nu denk ik: ‘ze moet het zelf doen’. Ik leg de verantwoordelijkheid meer bij haar. Toen ze zo ziek was kon dat niet meer, omdat Gwynn helemaal was overgenomen door de eetstoornis. Nu zie ik haar pretoogjes weer, maar af en toe gaan de luikjes dicht en is de anorexia terug. Ze is beter en vaker in staat om zelf die knop om te zetten en dat heeft ze laatst gelukkig ook gedaan.”